هذیانهای یک ذهن است!، چیزی دستگیرت نمی شود، این پست را بی خیال شو.

دارارا، دارارا

دادا، دادا ...

و من دوباره تمام آهنگ آملی را گوش کردم، از اول تا آخر، اما کسی از همان ها که انگار باید در همه چیز دخالت کنند حتی به من نگفت خرت به چند من و من متعجب از آنها گه گاهی از مورچه ات هم نمی گذرند از بس که به کار آدم کار دارند چه شده است که ساکتند! من سنگینی بار تمام عکسهایم را دارم بر دوش پانصد گیگا بایت وسترن دیجیتال می گذارم بدون اینکه چراغ مسنجرم روشن شود و چیزی باشد که سنگینی هذیانهایم را بر دوشش بگذارم یا حداقل کسی شاید که فقط برایش بگویم که چقدر سنگین است این بارِ هذیان لامسب! از بس که الاغم لابد و الا کس و ناکس که زیاد است که به کار ما نمی آیند. من عاشق سر و کله زدن و بازی گوشی جوجه گربه ها هستم! همانها که در حیاطمان هستند و راستی امروز یک مدل اتو رگرسیون پیشرفته را تحلیل کرد استاد گرامی، من خر که هنوز دانشجو هستم هم با لذتی هیستیریک درس را دنبال می کردم.

باشد که رستگار شوم

علیرضا

- سلام / Means I miss you

- سلام / Means me to

- امروز هوا سرد شده / Means you weren’t here yesterday

- شاید بارون بیاد / Means I am here today, look at me

- شعری رو که خواستی پیدا کردم / Means I kept thinking of you yesterday

- می خوام بذارمش تو قاب که هر روز بخونمش / So to be thinking of you everyday

- وسط های شعر گریه ام گرفت / Since I though of you so much

- فقط شعر خوبه که آدم رو به گریه می اندازه / wish I were with you then

- اون جا که درباره ترسیدن از عشق بود / I fear your love

- یکی هم برای تو قاب می کنم دوست داری؟ / Love you

- دوست دارم / Love you*

* پرسه در حوالی زندگی، مصطفی مستور

علیرضا

تمام خاطرات چند ماه گذشته مانند هذیانی تلخ بین لایه های مغزم جا بجا می شود، برخی آنقدر تلخ که بارها آرزو کردم که کاش هرگز نمی دانستمشان، کاش آن لایه از مغزم را خارج می کردم و به دور می انداختم، حالت تهوعی دائم از رویدادهای چندماهه همراهی ام میکند، هر روز و هر لحظه و حالا بیشتر، همراه مزه تلخ قهوه ای که تازه نوشیده ام و خبر مرگ فنچهای کفشدوزک که با تکنولوژی روز در لحظه به دستت میرسد، من خسته نشده ام، من نا امید نیستم، من بی هدف نشده ام، من زندگی را دوست دارم اما اعتراف می کنم که درمانده شده ام و انرژی برایم نمانده که برای امیدی که دارم مبارزه کنم. من به زمان نیاز دارم و شاید تو هم به زمان نیاز داری، شاید زمان تنها چیزی است که می تواند دوباره انرژی بدهد و من هنوزهم باور دارم که برای من یک همراه هم می تواند.

خاطرات میاید و می رود همچنان، کمرنگ و پر رنگ می شود، هنوز که هنوز است درلحظه از یادآوریشان ته لبخندی به صورتم می آید و آنی دیگر غم و بهت و حیرتی تلخ.

باشد که رستگار شویم!

علیرضا

برای دیروز!

دیشب را شاد بودند مهمانهای از ایران آمده همراه رقص بایری وچندین لیتر آب جوی فرد اعلای باز البته بایری، مردان متاهلی که تنها چیزی که ندارند تاهل است، داستانی تکراری، حلقه های ازدواجی که اول مسافرت همراه پاسپورت در کناری امن گذاشته می شود که مبادا تاهلی یا حتی تعهدی را یادآوری کند خدای نکرده و خاطر عیششان را منقش کند. حداقل مستی و است و راستی به قول خودشان، مست که بودند صاف و ساده بودند، ساده ساده. و البته چند نفری که از مصاحبتشان لذت فراوان بردم، مدیرانی از کارخانجات بزرگ که هنوز قلبشان برای این که در ایران کاری انجام بدهند که حداقل کاری کرده باشند می تپد. دوستانه و دوشتدارانه!

دنیای جالبی است، حسم به کثافتی حس هفته گذشته نیست اما همچنان بر این نتیجه باقی ام که دنیای کثافتی برای خودمان ساخته ایم.

راستی با تو هستم، تویی که به اینجا سری می زنی تا از حال ما خبری بگیری، گاهی، گه گاهی شاید، از حال من اگر می پرسی، خوبم، خوب خوب و ملالی نیست جز غم زمانه و غم … ،بماند برای وقتی دیگر و شاید که هیچ وقت.

علیرضا

رهبران ما برای دیگران!

جالب است که نمایندگان دولت مقدس جمهوری اسلامی از طرف ولی امر مسلمین جهان اجازه پیدا کرده اند که برای حل مشکلات مردم عراق با آمریکا مذاکره کنند اما کسی برای حل مشکلات مردم ایران حق هیچ مذاکره ای ندارد. کسی اینجا از من پرسید رهبران شما فکری برای خود ایران نمی کنند و من جوابی نداشتم!

علیرضا